WWE Intercontinental Championship – Historia

Pas został utworzony po unifikacji WWF North American Heavyweight Championship i South American Heavyweight Championship w turnieju, który odbył się w Rio de Janeiro. 15 września 1979 roku Pat Patterson został pierwszym w historii mistrzem interkontynentalnym (wtedy WWF Intercontinental Heavyweight Championship). W 2001 roku na gali Survivor Series WWF Intercontinental Heavyweight Championship został ponownie zunifikowany, tym razem z WCW United States Championship, było to za czasów kiedy to Vince kupił WCW. W walce Edge jako WCW US Champion pokonał ówczesnego WWF IH Championa Testa.  W 2002 roku pas zmienił nazwę na WWE Intercontinental Championship, wszystko dlatego, że WWF musiało zmienić nazwę na WWE. 22 lipca 2002 pas został zunifikowany z European Championship, a niecały miesiąc później z pasem Hardcore Championship. Wtedy Rob Van Dam pokonał Jeffa Hardy’ego oraz Hardcore Holly’ego, Mr. Monday Night do teraz nazywany jest ostatnim European i Hardcore Championem. Na gali No Mercy w 2002 roku doszło do następnej unifikacji kiedy to mistrz wagi ciężkiej Triple H pokonał Rob’a Van Dama. Pas szybko powrócił w 2003 roku, gdy ówczesny generalny menadżer RAW Stone Cold reaktywował pas. Przez ponad 6 lat pas znajdował się na RAW, w 2009 do 2012 roku jego miejsce należało do SmackDown. 2 października 2011 roku Cody Rhodes zmienił wygląd pasa i nazwał go WWE Classic Intercontinental Championship.
Kilka statystyk:
Najwięcej razy wygranych: Chris Jericho – 9 razy
Najdłuższe panowanie: Tonk Funk – 454 dni
Najkrótsze posiadanie: The Miz – dzień
Najstarszy posiadacz: Ric Flair – 55 lat i 205 dni
Najcięższy posiadacz: Big Show – 200 kilo
Najlżejszy posiadacz: Chyna – 70 kilo
Ciekawostki:
*Rated R Superstar E był setnym posiadaczem pasa.
*Najkrótszym panowaniem może poszczyć się Triple H.
*Chyna to jedyna kobieta, która zdobyła ten pas.
*Pas zmieniał wygląd trzykrotnie.
*Jeff Hardy jest najmłodszym mistrzem interkontynentalnym, zdobywając po raz pierwszy pas miał 23 lata.